Editorial

Het is zestien december wanneer ik dit editorial schrijf. Het is het laatste editorial voor 2020 en als het goed is valt het precies 31 december op de mat. Dan hebben we het jaar afgesloten met maar liefst acht nummers van Vf. Fingers crossed dat het lukt! En wat een jaar was het; ik denk een van de meest bewogen jaren in elk geval in mijn leven.

Soms kom ik een artikel tegen bij een van de vele andere media waarvan ik gewoon vind dat ook onze lezers het moeten lezen. En misschien heb je dat al gedaan omdat je het ook zelf al bent tegengekomen. Maar vast en zeker zijn er genoeg lezers die het nog niet gezien hebben. Vandaar dat we het in dit nummer, met dank aan OneWorld en de auteurs, opnieuw publiceren. Een artikel over ontwikkelingscampagnes die anno 2020 echt niet meer kunnen.

Drie weken geleden viel nummer vijf van Vakblad fondsenwerving op de mat. En nu is alweer het volgende nummer klaar. Het lijkt natuurlijk wat snel maar dat komt door de situatie waar we sinds mei zo plotseling in zijn beland.

Afgelopen augustus verscheen er een nieuwsbericht op de website van RTL Nieuws dat ik vrij opvallend vond. Het vermogen van de superrijken groeit zo snel dat ze niet in staat zijn om het weg te geven. De Giving Pledge, het initiatief van een aantal superrijken om een groot deel van hun vermogen terug te schenken aan de maatschappij, dreigt te mislukken als de deelnemende miljardairs niet snel een tandje bijzetten. Zo hard kan het dus gaan met vermogensgroei!

Mijn vader had een zeer sterk gevoel voor rechtvaardigheid. Of in elk geval dat iedereen zou moeten opstaan voor datgene dat volgens hen onrechtvaardig is. Ook voor diegenen die dat zelf niet kunnen. Nu ik hem toch nog op een hele andere manier leer kennen door de verhalen van collega’s, sectorgenoten, vrienden, en ook door de stukken die hij in het verleden schreef, realiseer ik mij dit eens temeer. Dit moet volgens mij dan ook de rode draad door zijn hele carrière zijn geweest.

Als ik het me goed herinner, was het Barbara Baarsma in De Wereld Draait Door, die van het woord 'kwetsbaar' afwilde... Terecht, want kwetsbaar is steeds meer een modewoord geworden. Goede doelen zijn in touw voor kwetsbare mensen. Politici maken zich druk om mensen in kwetsbare situaties. En nu met de coronacrisis zetten we ons allemaal in voor kwetsbare groepen.

Sinds kort kost het in bewaring geven van donatiegelden bij banken geld. Dat er negatieve rente is, kunnen we de banken niet verwijten. Maar dat maakt het niet minder gek dat goede doelen eerst geld investeren om donaties binnen te krijgen, deels ook voor bankkosten, om vervolgens voor het bewaren van dat geld te moeten betalen. Je hebt dan toch het idee dat je tweemaal betaalt voor hetzelfde. Het percentage is laag, maar de bedragen zijn groot. Ik vind dat de banken een uitzondering moeten maken voor erkende goede doelen. Ze gaan er tegenwoordig allemaal prat op hun maatschappelijke verantwoordelijkheid te nemen. Geen negatieve rente voor goede doelen is een prachtige kans voor ze om aan die woorden inhoud te geven.

Goede doelen hebben donateurs. Wat goede doelen doen, valt samen met het collectieve belang van die gevers. Anders zouden ze immers niets geven. Dat belang komt vaak dichtblij, zoals bij de gezondheidsfondsen. Als je een ziekte hebt gekregen, wil je graag de beste zorg. Daar dragen goede doelen met hun werk aan bij.

Van de vijfentwintig jaar dat Goede Doelen Nederland aan belangenbehartiging doet, heeft Gosse Bosma er ruim twintig jaar als directeur leiding aan gegeven. Vlak voor het ter perse gaan van deze editie werd bekendgemaakt dat Gosse afscheid neemt.

Tijdens de voorbereiding van mijn opiniestuk over vijfentwintig jaar Goede Doelen Nederland, elders in dit blad, raakte ik in een terugkijkmodus. In het jaar dat we GDN oprichtten, had ik er zelf net een kwarteeuw op zitten in de non-profitsector.