Editorial

Sinds kort kost het in bewaring geven van donatiegelden bij banken geld. Dat er negatieve rente is, kunnen we de banken niet verwijten. Maar dat maakt het niet minder gek dat goede doelen eerst geld investeren om donaties binnen te krijgen, deels ook voor bankkosten, om vervolgens voor het bewaren van dat geld te moeten betalen. Je hebt dan toch het idee dat je tweemaal betaalt voor hetzelfde. Het percentage is laag, maar de bedragen zijn groot. Ik vind dat de banken een uitzondering moeten maken voor erkende goede doelen. Ze gaan er tegenwoordig allemaal prat op hun maatschappelijke verantwoordelijkheid te nemen. Geen negatieve rente voor goede doelen is een prachtige kans voor ze om aan die woorden inhoud te geven.

Goede doelen hebben donateurs. Wat goede doelen doen, valt samen met het collectieve belang van die gevers. Anders zouden ze immers niets geven. Dat belang komt vaak dichtblij, zoals bij de gezondheidsfondsen. Als je een ziekte hebt gekregen, wil je graag de beste zorg. Daar dragen goede doelen met hun werk aan bij.

Van de vijfentwintig jaar dat Goede Doelen Nederland aan belangenbehartiging doet, heeft Gosse Bosma er ruim twintig jaar als directeur leiding aan gegeven. Vlak voor het ter perse gaan van deze editie werd bekendgemaakt dat Gosse afscheid neemt.

Tijdens de voorbereiding van mijn opiniestuk over vijfentwintig jaar Goede Doelen Nederland, elders in dit blad, raakte ik in een terugkijkmodus. In het jaar dat we GDN oprichtten, had ik er zelf net een kwarteeuw op zitten in de non-profitsector.

Een blad maken is iets anders dan een blad lezen. Als je artikelen schrijft, redigeert en corrigeert zou je denken dat de inhoud wel zo'n beetje blijft hangen. Natuurlijk weet je waar de stukken over gaan. Wat er uitspringt blijft je ook wel bij, evenals de context. Maar pas als het blad, een week of twee nadat het naar de drukker is gegaan, op de mat valt en ik de tijd neem om het rustig te lezen, komt de inhoud echt binnen. Ik ken eigenlijk geen collega's die dat anders ervaren.

Begin deze eeuw kwam de podcast op. Het is een samentrekking van ipod en broadcast. Het was de tijd van de iPod, dat handige apparaat van Apple, dat in razend tempo de plaats had ingenomen van de draagbare cd-speler, de discman. Die had op zijn beurt in een stevig tempo de walkman vervangen, de draagbare cassettespeler. Met de iPod kon je via internet gemakkelijk audiobestanden laden en vervolgens afluisteren, waar je je ook bevond. En je kon er nog iets naast doen ook, zoals autorijden of strijken. Ik had verwacht dat de podcast een snelle ontwikkeling zou doormaken.

We hebben we in de loop der jaren vele momenten gekend waarop Vakblad fondsenwerving werd veranderd. Soms ingrijpend, van ‘Funds Magazine’ naar ‘Vakblad Fondsenwerving’ (toen nog met hoofdletter F). Soms geleidelijk bij het verbreden van de redactieformule. We kwamen enkele malen met een ingrijpende nieuwe opmaak. Met het toenemen van de veranderingen om ons heen verhogen we ook het tempo van onze eigen aanpassingen. Pak er maar eens een nummer bij van een jaar of vijf geleden en je ziet zo de verschillen.

We kijken terug op een zeer geslaagde Vakdag Fondsenwerving, de twaalfde. De upgrading van het programma de laatste jaren, met meer sessies met zeer ervaren, buitenlandse sprekers en Nederlandse toppers, heeft deze nationale congresdag voor iedereen in fondsenwerving – veel of weinig ervaring – nog aantrekkelijker gemaakt.