Opinie

Beroepsmatig ben ik altijd geïnteresseerd hoe je als nieuw lid of donateur van een organisatie wordt verwelkomd. Dus toen ik de stap onlangs weer eens waagde, was ik benieuwd hoe de organisatie van mijn keuze op mijn aanmelding zou reageren. Wat zich ontvouwde, verraste me in positieve zin, en niet zo’n beetje ook.

Onlangs stemde de Tweede Kamer unaniem voor twee belangrijke amendementen, die waren ingediend bij de wetswijziging van de Telecommunicatiewet inzake telemarketing. Er waren overigens meer amendementen, maar ik bespreek in dit stuk deze twee graag in het bijzonder.

Abusievelijk is dit stuk eerder als commentaar geplaatst. Dit moet echter opinie zijn.

Als het plenaire debat over het wetsvoorstel van staatssecretaris Mona Keijzer (CDA) één ding duidelijk heeft gemaakt, is het dat de kloof tussen de politiek en de goededoelensector enorm is geworden. Het wetsvoorstel ging over veel meer dan over telefonische benadering door goede doelen, maar natuurlijk was dat wel een belangrijk onderdeel. Ook al omdat vanwege het belang van de goede doelen een amendement was ingediend. Het verloop en de uitkomst van het debat was bij vlagen bizar te noemen. 

In fondsenwervingsland woedt een discussie tussen twee stromingen: ‘donor centered fundraising’ versus ‘community centered fundraising’. Volgens het betreffende artikel op de site van Vakblad Fondsenwerving is de ‘donor centered fundraising’ (DCF) de dominante stroming en de ‘community centered fundraising’ (CCF) de criticaster van deze dominante stroming. De discussie is zo verhit geraakt dat denktank Rogare er een discussiepaper over gemaakt heeft. Rogaredirecteur Ian MacQuillin schrijft dat het probleem zich niet makkelijk laat oplossen.

Als de overheid na de coronabezuinigingen een deel van de publieke sector niet meer kan betalen, kan de burger gaan meehelpen aan de zoektocht naar andere inkomstenbronnen. Dat zegt Theo Schuyt, hoogleraar filantropie aan de Vrije Universiteit Amsterdam in het dagblad Trouw.

Het gebeurt me de laatste weken steeds vaker. Een mailtje, een telefoontje of iemand die het tussen neus en lippen aan me vraagt: 'Wat vind jij nou van het samengaan van Goede Doelen Nederland en Nederland Filantropieland?' Tot op heden heb ik gezwegen en er het mijne van gedacht. Maar een uitgesproken mening heb ik wel, en die heb ik toch maar eens getracht te formuleren. Bij deze dus, voor wie er in geïnteresseerd is.

Op zondag 15 maart 2020 werd Nederland ruw wakker geschud, ondanks het feit dat het avond was. Het Corona-virus is er, het gaat voorlopig niet weg en het is gevaarlijk. Er moesten dus beslissingen worden genomen, door politici en medische instanties, maar ook in fondsenwervend Nederland.

Dinsdag kondigde de Rabobank aan dat ze een negatieve rente gaat doorberekenen. De non-profit sector staat op haar achterste benen nu veel banken hun vermogende klanten een negatieve spaarrente in rekening brengen. Geld betalen voor sparen is voor iedereen vervelend, zeker ook voor goede doelen. Als gevolg roept de sector om een uitzonderingspositie voor ANBI-organisaties. Om banken ervan te overtuigen voor ANBI's een uitzondering te maken is een lobby gestart, maar het staat mij het tegen dat die pressiegroep met een fiscaal stempel, de ANBI-status, zwaait om die uitzonderingspositie te krijgen.

Minister Sander Dekker schrijft in oktober dit jaar in zijn brief aan de Tweede Kamer: 'De waarde van filantropie ligt niet uitsluitend in de maatschappelijke impact van goede doelen. Filantropie geeft ruimte aan burgers om vanuit altruïstische motieven een steentje bij te dragen aan de maatschappij. Dit versterkt de banden tussen mensen en gemeenschappen en bevordert de sociale cohesie. Ook heeft de sector een signaalfunctie: geefgedrag drukt opinies uit over behoeften en noden in de samenleving en vervult daarmee een belangrijke functie in het systeem van checks and balances in onze democratie.'