Opinie

Als ik de afgelopen jaren íets geleerd heb, dan is het wel dat er vrijwel altijd een persoonlijke aanleiding is voor een grote gift. Zo sprak ik jaren geleden met grote gevers van KWF Kankerbestrijding. Veel van hen hadden zelf kanker, óf in hun directe omgeving iemand aan kanker verloren. Ook herinner ik mij een grote gever van de Vogelbescherming. Tijdens ons gesprek stond een verrekijker op tafel en mevrouw hield haar tuin nauwlettend in de gaten. Als er een vogel verscheen, wilde ze even kijken. Het geld volgt dus vaak het hart, is mijn ervaring.

Na 2,5 jaar werken voor het Vakblad fondsenwerving heb ik gesprekken gevoerd met allerlei spelers in de sector en heb ik een behoorlijk beeld van de motivaties en werkwijzen van goede doelen kunnen vormen. De laatste maanden probeer ik die nieuwe inzichten steeds meer te gebruiken om te reflecteren op mijn eigen positie en mijn impact in het verleden. Dat blijkt soms best confronterend te zijn. Met de kennis van nu kan ik bijvoorbeeld, terugkijkend op een vrijwilligersreis die ik in 2012 maakte, enig gevoel van schaamte over hoe het toen ging niet meer onderdrukken.

De pandemie heeft ons onder andere, geleerd hoe het is om te leven zonder live evenementen. Van bruiloften tot festivals, voetbalwedstrijden tot theatershows, en van etentjes tot werkcongressen… noodgedwongen hebben we ervaren hoe het leven is zonder live bijeenkomsten. En het voelde vreselijk. We misten de energie, het contact dat we hadden wanneer we met andere mensen in dezelfde ruimte, dezelfde straat, dezelfde kamer of rond dezelfde tafel waren. We hebben ons gerealiseerd hoe belangrijk – hoe essentieel – live evenementen zijn voor ons welzijn als individu en voor de maatschappij als geheel.

RTL Nieuws kopte eind vorige maand in: ‘Warren Buffett krijgt zijn geld maar niet weggegeven: nog honderd miljard over’. Het is natuurlijk geweldig dat Buffett al miljarden heeft uitgegeven aan verschillende stichtingen, maar in hoeverre staan al deze goedbedoelde acties van goed willen doen, ook gelijk aan goed doen?

Beroepsmatig ben ik altijd geïnteresseerd hoe je als nieuw lid of donateur van een organisatie wordt verwelkomd. Dus toen ik de stap onlangs weer eens waagde, was ik benieuwd hoe de organisatie van mijn keuze op mijn aanmelding zou reageren. Wat zich ontvouwde, verraste me in positieve zin, en niet zo’n beetje ook.

Onlangs stemde de Tweede Kamer unaniem voor twee belangrijke amendementen, die waren ingediend bij de wetswijziging van de Telecommunicatiewet inzake telemarketing. Er waren overigens meer amendementen, maar ik bespreek in dit stuk deze twee graag in het bijzonder.

Abusievelijk is dit stuk eerder als commentaar geplaatst. Dit moet echter opinie zijn.

Als het plenaire debat over het wetsvoorstel van staatssecretaris Mona Keijzer (CDA) één ding duidelijk heeft gemaakt, is het dat de kloof tussen de politiek en de goededoelensector enorm is geworden. Het wetsvoorstel ging over veel meer dan over telefonische benadering door goede doelen, maar natuurlijk was dat wel een belangrijk onderdeel. Ook al omdat vanwege het belang van de goede doelen een amendement was ingediend. Het verloop en de uitkomst van het debat was bij vlagen bizar te noemen. 

In fondsenwervingsland woedt een discussie tussen twee stromingen: ‘donor centered fundraising’ versus ‘community centered fundraising’. Volgens het betreffende artikel op de site van Vakblad Fondsenwerving is de ‘donor centered fundraising’ (DCF) de dominante stroming en de ‘community centered fundraising’ (CCF) de criticaster van deze dominante stroming. De discussie is zo verhit geraakt dat denktank Rogare er een discussiepaper over gemaakt heeft. Rogaredirecteur Ian MacQuillin schrijft dat het probleem zich niet makkelijk laat oplossen.

Als de overheid na de coronabezuinigingen een deel van de publieke sector niet meer kan betalen, kan de burger gaan meehelpen aan de zoektocht naar andere inkomstenbronnen. Dat zegt Theo Schuyt, hoogleraar filantropie aan de Vrije Universiteit Amsterdam in het dagblad Trouw.