Columns

Een terugblik op 25 jaar Vakblad fondsenwerving kan niet zonder Jaap Zeekant te benoemen.

‘Alleen maar fondsenwerving!’ 

Erg subtiel was ik niet toen Jaap Zeekant mij vroeg wat ik van zijn blad vond. ‘Het heet natuurlijk wel Vakblad fondsenwerving,’ zei hij met die grote grijns en kleine pretoogjes. ‘Maar laat maar zien hoe jij het zou doen.’

Terwijl 25 jaar geleden het eerste Vakblad Fondsenwerving van de pers rolde, ontstond aan de Universiteit van Amsterdam een ambitieus plan voor een Development Office naar Angelsaksisch model. Kort gezegd komt dat model neer op ‘ friendraising first, then fundraising’. De boodschap aan het universiteitsbestuur was duidelijk: ‘Als je wilt fondsenwerven, zul je eerst je alumnibeleid op orde moeten hebben. Succesvol alumnibeleid kost geld, veel geld. En tijd, veel tijd. Zonder de investeringen in budget en mankracht, en een lange adem, moet je er niet aan beginnen.’

Het was mij een genoegen om tien jaar bij te hebben mogen dragen aan het Vakblad fondsenwerving en samen te werken met enthousiaste en ervaren fondsenwervers. En natuurlijk met wijlen Jaap Zeekant. 

Ons vakblad bestaat 25 jaar. Het was bedoeld om ruimte te scheppen voor artikelen over het vakgebied van fondsenwerving. Het blad zou bijdragen aan de professionalisering van het vak. Evenals in Amerika zou ethisch handelen ook een belangrijk element vormen van die professie. Goedbedoelde giften moeten immers doelmatig en doeltreffend worden besteed.

Nederland heeft van oudsher geen grote traditie van particulier opdrachtgeverschap in kunst, in ieder geval niet in dezelfde mate als in de ons omringende landen. Toch is de laatste jaren ook in ons land de hoop gevestigd op het mecenaat. Dat zou, klein of groot, voor een belangrijk deel de rol van de overheid moeten overnemen in economisch barre tijden. Zonder dat het overigens hardop wordt gezegd. De mecenas als de nieuwe messias of blijft de overheid de dominante financieringspartij waar het cultuur betreft?

Inflatie. Stijgende energiekosten. Zomaar twee termen die het nieuws de afgelopen tijd domineren. Armoede in Nederland is helaas aan de orde van de dag. Daar waren we ons bij Stichting Armoedefonds al veel langer van bewust. Maar waar het voorheen vooral een onderwerp dat zich achter de voordeur afspeelde was, wordt het nu steeds meer zichtbaar dat mensen moeite hebben om financieel rond te komen. En wat doe je als organisatie als je altijd al druk bent met je inzetten voor die groeiende groep minima in Nederland? Dan laat je soms je volle agenda vallen als door die bewustwording via de media hartverwarmende initiatieven ontstaan. Waar dat toe kan leiden…

In 2015 kwamen er door de oorlog in Syrië veel vluchtelingen uit dat land naar Nederland. De beelden van de door Europa trekkende vluchtelingen en vooral de iconische foto van het aangespoelde jongetje Aylan maakt veel los. Vanaf dat moment staat de telefoon bij VluchtelingenWerk roodgloeiend. Duizenden mensen bieden aan om op de een of andere manier te helpen. Tegelijkertijd zijn er ook felle protesten tegen de komst van asielzoekers.

Het klimaat in de wereld maar ook in Nederland lijkt steeds meer te polariseren en te verharden. De spanning tussen Rusland en Europa/ VK/VS neemt toe terwijl in Oekraïne mensen blijven strijden voor hun vrijheid. Spanningen tussen landen, tussen politici en tussen burgers.

Nu de zomer achter de rug is, is het weer tijd om de jaarplannen te maken voor 2023. Mijn tip voor 2023: reserveer ook een budget(je) voor het werven van periodieke schenkers.