Columns

UNICEF heeft wat betreft volume de grootste face-to-face-operatie in de wereld. Wij zijn actief in 44 landen, waarvan 24 landen een inhouse-operatie hebben. Deze inhouse-operaties werven vaak naast bestaande externe bureaus in de markt. Dat zijn ongeveer vijfhonderd inhousewervers. Bij externe bureaus zijn dat tweeduizend fondsenwervers die dagelijks het gesprek aangaan met mensen over de hele wereld. In 2018 spraken we zelfs van één geworven donateur op iedere minuut van iedere dag. Maar als het zo goed gaat met het uitbesteden van de donateurswerving, waarom zou je dan organisatorische moeilijkheden op de hals halen door deze werving in huis te halen? Wat ging goed en minder goed bij de opbouw in Nederland?

Zwart geld, zwarte lijst, zwart schaap, zwarte dag, zwartrijden, zwarte markt, zwarte zaterdag. Iemand zwart maken, op zwart zaad zitten, een zwarte bladzijde in de geschiedenis... In taal doen we er echt alles aan om deze kleur een negatief imago te geven. Terwijl juist zwart ervoor zorgt dat andere kleuren beter tot hun recht komen.

Ooit heb ik becijferd dat er in Nederland zo’n 150 tot 200 miljoen giftverzoeken per jaar worden gedaan. Een brief, een telefoontje, iemand aan de deur of een leuk gesprek op straat. Iedere volwassen Nederlander heeft zo wel één of twee keer per maand een verzoek. Tel maar op. Hierdoor geeft het gemiddelde huishouden zo’n 350 euro per jaar aan het goede doel. Dat doen we goed, maar zou het ook anders kunnen?

Zo om de twee weken wordt er aangebeld en staat er iemand met een collectebus voor de deur. Meestal een oudere dame of heer met een vertrouwenwekkende blik in de ogen. De collectebus wordt naar je toe bewogen en gelijktijdig wordt de giftvraag gesteld. Mijn antwoord is altijd: ‘Ja’. Er staat in de keuken een potje met kleingeld en daar kunnen altijd een paar euro’s uit gemist worden. Zo gaat het bij mij thuis al jaren. En dat ondanks mijn slechte opvoeding op dat gebied.

Dat McDonalds onze harten veroverde met een rood en geel logo is geen toeval. Uit onderzoek blijkt dat je nergens zo blij van wordt als van geel (‘Happy…’) en nergens zoveel honger van krijgt als van rood (‘…Meal’). Daar komt bij dat je het kleurrijke logo onmogelijk kunt negeren in het straatbeeld of langs de snelweg. Tata-ta-ta-taaaa!

Op 27 februari 2020 diende het eerste coronageval zich in Nederland aan. Op 14 oktober van dat jaar kwamen we in een (volgens sommigen intelligente) lockdown.

Fondsenwervers zijn zich steeds meer gaan specialiseren de afgelopen decennia. Telemarketing, huis-aan-huis werving, nalatenschappen, corporate giving, het zijn allemaal vakgebieden geworden. In modern jargon: channels en funnels. Bij ieder van deze kanalen hoort instrumentarium gevoed door data. Moderne ICT helpt om uit al die data sturingsinformatie te genereren. Resteert nog iemand die stuurt: de channelmanager.

Grappig verhaal. Rond 1830 was men in de VS druk met het aanleggen van het spoor. Om te voorkomen dat de groei van het aantal treinen tot ongelukken zou leiden, werden er kleursignalen geïntroduceerd: voor een groen licht moest je stoppen en bij een wit licht mocht je doorrijden. Maar omdat de straatverlichting ook wit was, reden veel machinisten pardoes door groen. Als nieuwe stopkleur werd voor rood gekozen, want voor de kleur van bloed, zo was de gedachte, zou je toch echt wel stoppen! Sindsdien is rood de universele kleur voor stoppen in het verkeer.

Als een stel uitgeputte marathonlopers strompelen we naar de finish van 2020. Nog even aftellen en we mogen weer met een schone lei beginnen. Natuurlijk wensen we alles en iedereen een gezond en gezegend nieuwjaar. Maar deze keer menen we het net even meer dan anders. Dat is mooi.

Nederland heeft nogal een reputatie op het gebied van originele en gewaagde reclame. Maar als het gaat om kerstcommercials lijken onze supermarkten toch liever op safe te spelen. Alles draait ineens om huiselijkheid en gezelligheid. En daardoor lijkt alles op elkaar, alsof er geen andere smaken meer zijn.