De afgelopen anderhalf jaar zaten we vastgekluisterd aan onze telefoons en computerschermen om afspraken, concerten, hardlooprondjes, congressen en yogaklassen virtueel ‘bij te wonen’.

Ik vond dit ‘nieuwe normaal’ nogal… deprimerend. Dus om niet gek te worden heb ik het mijn persoonlijke missie gemaakt om zoveel mogelijk virtuele evenementen als ik kon vinden (en tolereren) te volgen. Mijn doel was om ze te vergelijken met hun fysieke tegenhangers.

Sommige virtuele evenementen die ik heb geprobeerd, waren gratis, sommige waren ‘for-profit’ en andere waren voor het goede doel, maar ze brachten allemaal belangrijke inzichten met zich mee. Hier zijn er een paar:

'Live' op Instagram

Afgelopen oktober zag ik een van mijn favoriete singer-songwriters ‘live’ optreden op Instagram. Naar hem kijken terwijl hij aan zijn keukentafel zat, was heerlijk, absoluut… maar toch, het was niets in vergelijking met de ervaring die ik had (en het kippenvel) toen ik hem live zag spelen voor een uitverkochte zaal in theater Carré een paar jaar geleden.

Escape room

Afgelopen december deed een groepje van ons een virtuele escaperoom voor de verjaardag van een vriend. We sprongen in een Zoom-call en ‘ontmoetten’ onze geheim agent die zich door een echte escaperoom navigeerde, terwijl wij via onze schermen meekeken en hem aanwijzingen gaven. De virtuele sessie was goed te doen, maar lang niet zo leuk als die keer toen mijn collega’s en ik het echte werk deden in Amsterdam in 2019. Toen raceten we samen door de kamer, terwijl we lachend naar aanwijzingen zochten en de verschillende sleutels en codes die we vonden, uitprobeerden.

Questival

In april deed ik mee aan de avonturenrace ‘Questival’. Net als bij vorige Questivals hadden de deelnemende teams 24 uur om verschillende challenges te voltooien. Daarvoor moesten ze hun lokale omgeving en de omringende natuur verkennen. Maar ook het Questival moest honderd procent virtueel gehouden worden dit jaar, dus het evenement startte niet met de traditionele ‘Event Launch Party’ en eindigde niet met een sluitingsceremonie. In plaats daarvan werd de duizenden deelnemers gevraagd om verbonden te blijven via de Questival-app en sociale media. En dat is simpelweg niet met elkaar te vergelijken.

Wings for Life World Run

In mei deed ik mee aan de Wings for Life World Run – een wereldwijd liefdadigheidsevent om geld op te halen en bewustzijn te vergroten voor onderzoek naar dwarslaesies. Ik heb het unieke karakter van dit evenement altijd bewonderd – een traditionele hardloopwedstrijd met een twist: de finishlijn is een ‘bezemwagen’.

Als het evenement live wordt gehouden, begint iedereen bij de start te rennen en loopt zo hard mogelijk over een gemarkeerde route totdat, uiteindelijk, de bezemwagen hen inhaalt. Daarmee eindigt dan hun race. De laatste persoon die voor de bezemwagen uit blijft rennen, wint de race. Dat is al een uniek concept voor een evenement, maar des te indrukwekkender omdat het in meerdere steden over de hele wereld verspreid tegelijkertijd plaatsvindt. Bovendien bevatte het live evenement een app-ervaring die de duizenden deelnemers en toeschouwers van het evenement met elkaar verbindt en betrekt door hen te laten zien wie er nog in de race is, en hoe dichtbij de bezemwagen rijdt.

Dit jaar deed ik voor de derde keer mee aan het evenement, maar het was de eerste keer dat ik virtueel meedeed. Hoewel de app-ervaring hetzelfde was als de voorgaande jaren, voelde mijn hardloopervaring heel anders, en bij lange na niet zo spannend. De startlijn was mijn voordeur. Geen startboog. Geen spandoeken. Langs de route waren er geen toeschouwers om high-fives te geven. Geen medelopers om het tempo mee op te houden, of me te inspireren door te gaan. En in plaats van dat ik de bezemwagen kon zien en horen, kreeg ik via een audio-prompt en het auto-icoon in de app te horen of ik bijna ‘ingehaald’ werd.

Technisch gezien ‘werkte’ het, maar het voelde bij lange na niet zo opwindend als de fysieke ervaring van de auto die je inhaalt: de chauffeur toeterend, ik terugzwaaiend terwijl ik stop om op adem te komen. Ik herinnerde me hoe ik, tijdens het live evenement, op een bus sprong gevuld met andere vrolijke, vermoeide hardlopers die net ‘gepakt’ waren. Hoe we dan teruggingen naar de startlijn waar we samen feest zouden vieren, een biertje zouden drinken en naar het liveverslag van de race zouden kijken op de grote schermen voor het podium. Deze keer, tijdens de virtuele editie, was het een kwestie van stoppen, omkeren en terug naar huis wandelen.

Goed, maar niet geweldig

Kortom, al deze virtuele evenementen waren goed. Ze waren het waard om aan mee te doen. Ze waren beter dan niets doen.

Maar ze waren niet geweldig.

Ik heb ingezien dat er niets is wat ooit de belevenis van een live evenement vervangt: het saamhorigheidsgevoel dat we krijgen als we met vrienden en vreemden aan iets meedoen waar we collectief van genieten. Het gevoel dat we krijgen als we mensen en goede doelen waarbij ons hart ligt, steunen.

De energie die vrijkomt bij live evenementen creëert verbindingen, gemeenschapsgevoel en loyaliteit met veel meer impact dan virtuele evenementen of campagnes.

Nu we de pandemie te boven komen, ben ik ervan overtuigd dat live evenementen bezoeken weer een essentiële rol in ons leven krijgt. Ze bieden ons namelijk de ideale omgeving om ons te verbinden, nieuwe energie op te doen en ons te herenigen met onze vrienden, onze familie, onze communities… en onze goede doelen.

--

Dit artikel is origineel geschreven in het Engels en is vrij vertaald door Marijn Thijs.