Berichten over Cultuur

Het bedrag dat door Nederlanders wordt nagelaten aan goede doelen stijgt ieder jaar opnieuw, nu al ruim een decennium lang. Ook voor culturele instellingen is fondsenwerving onder particulieren en daarmee het werven van nalatenschappen steeds belangrijker geworden. In een literatuurstudie en kwalitatieve interviews probeerde masterstudent Hanna Vinckers (Radboud Universiteit) te duiden waarom mensen nalaten aan cultuur: ‘De gevers van nu kunnen altijd nalaters worden.’

Als onderzoeksjournalist en kunsthistoricus probeert Renée Steenbergen systemische vraagstukken in de kunstwereld te onderzoeken en bespreekbaar te maken. Deze publicatie kwam tot stand in samenspraak met circa vijftig betrokkenen, belangenverenigingen voor kunstenaars en makers, brancheorganisaties, leidinggevenden van kunstmusea, podia en fondsen. Volgens de auteur beoogt zij een discussie aan te zwengelen over de broodnodige noodzaak van verandering in de cultuursector. 

Donatie- en beloning-gebaseerde crowdfunding is in Nederland, financieel gezien, vooral succesvol gebleken in de culturele sector, maar het wordt grotendeels gebruikt door privépersonen.¹ Voor veel culturele instellingen is crowdfunding een nieuwe ervaring. Hoe ervaren medewerkers van culturele instellingen het gebruik van crowdfunding? Om hier een antwoord op te geven zijn er vijftien interviews afgenomen bij medewerkers verbonden aan cultuurgerelateerde crowdfundingprojecten, gefinancierd via de crowdfundingplatformen Voordekunst of Creative Funding.

Nederland heeft van oudsher geen grote traditie van particulier opdrachtgeverschap in kunst, in ieder geval niet in dezelfde mate als in de ons omringende landen. Toch is de laatste jaren ook in ons land de hoop gevestigd op het mecenaat. Dat zou, klein of groot, voor een belangrijk deel de rol van de overheid moeten overnemen in economisch barre tijden. Zonder dat het overigens hardop wordt gezegd. De mecenas als de nieuwe messias of blijft de overheid de dominante financieringspartij waar het cultuur betreft?

Malika Ouacha zal in 2023 promoveren op het onderwerp cross-border filantropie die wordt uitgevoerd door diasporagroepen en bi-culturele filantropen in Nederland naar het land van herkomst. Aan Vakblad fondsenwerving geeft ze de primeur van haar inzichten.

In het Vakblad fondsenwerving zetten we de fondsenwervers centraal, met persoonlijke verhalen over wat hen beweegt en hun visie op het vak. Deze keer: Niki de Jonge, fondsmanager bij het TivoliVredenburg Fonds, dat werft voor de ontwikkeling en projecten van cultuur- en muziekpodium TivoliVredenburg in hartje Utrecht. Na een paar jaar op partnerships te hebben gewerkt stapte ze min of meer per ongeluk over naar een positie die haar in het midden van de organisatie heeft geplaatst.

In grote delen van 2020 kon je een speld horen vallen in het theater, op het poppodium en in het museum. Niet omdat men ademloos naar de kunst of een optreden aan het kijken was, maar omdat er niemand was. De anders zo levendige plekken bleven angstvallig leeg: garderobes zonder jassen, cafés zonder afwas en kunst zonder belangstellende ogen. De koffieapparaten bleven uit, de taps dicht. Er schuifelde geen publiek naar binnen in afwachting van een voorstelling, want het publiek zat thuis.

Tegen het einde van de lockdowns, de avondklok, de mondkapjesplicht en de anderhalvemeterafstand (‘maar wel de handen blijven wassen, mensen!’) verschijnen veel rapporten over de gevolgen van de pandemie.

Op 15, 16 en 17 maart zijn er weer landelijke verkiezingen. Welke plannen hebben de negen politieke partijen die volgens de peilingen het grootst zijn als het gaat om maatschappelijke organisaties? Hoe denken zij over de rechten en plichten van non-profits? Wat hebben de partijen te bieden voor goede doelen en fondsenwervende organisaties op bijvoorbeeld het gebied van ontwikkelingssamenwerking, cultuur en vrijwilligersbeleid?

Vandaag: de SP, de ChristenUnie en de Partij voor de Dieren.