Berichten geschreven door Jeroen Talens

Toen ik nog campagnes maakte voor KWF Kankerbestrijding, probeerde ik mij altijd zo goed mogelijk in te leven. Ik zocht naar de juiste woorden om de angst van patiënten voelbaar maken, om het verdriet van nabestaanden te beschrijven en om het geduld van onderzoekers over te brengen.

Stel, je wandelt rustig door het bos als ineens de stilte wordt verstoord. Op een open plek tussen de bomen staan een paar mannen luidkeels te ruziën. Steeds meer mensen bemoeien zich ermee en links en rechts vallen er klappen. Sommige mensen storten bloedend op de grond.

Ik ben dol op pay-offs. Nergens werken strategie en copy zo nauw samen als in dat ene korte regeltje bij het logo. Ooit heb ik twee weken zitten
broeden op een pay-off voor het Rode Kruis. Twee volle weken. En het resultaat bestond uit twee woorden. Tja.

Op weg naar mijn werk stap ik uit op station Amsterdam-Zuid. Daar pers ik mij in het gezelschap van duizenden lotgenoten over perron en trap, en door de poortjes. 

Toen ik tien jaar oud was kreeg ik een hondje. Dat gebeurde pas na lang zeuren - mijn ouders hadden het niet zo op huisdieren. Ze waren bang dat zij er na een tijdje zelf voor op zouden draaien. En drie keer daags een ommetje moesten maken. Zover kwam het nooit maar dat had een heel andere oorzaak.

Toen ik nog op de lagere school zat, vroeg een klasgenootje mij: hoe lang is een Chinees? Jarenlang heb ik mijn hoofd gebroken over deze krankzinnige vraag. Hoe kon ik dat nou weten? Hoe kon überhaupt iemand zoiets weten?

In Japan ligt een eiland waar kanker en alzheimer niet of nauwelijks bestaan. Onderzoekers breken zich het hoofd erover hoe dit mogelijk is. Ligt het aan het eten? Aan het klimaat? Zit het in hun genen? Bewegen ze misschien meer? Zijn ze domweg gelukkiger?

Fondsenwerving is geen eenvoudig vak. Is er bij de verkoop van een commercieel product nog sprake van een duidelijke transactie (ik betaal iets, ik krijg iets), bij goede doelen gaat het puur om een belofte, om een goed gevoel (ik betaal iets, een ander krijgt iets). De redactie van Vakblad Fondsenwerving vroeg Wike en Jeroen er hun licht over te laten schijnen.

Ik ben verliefd! Haar naam is Carmen en ze is mijn ideale vrouw. Een knappe blondine, die altijd vriendelijk en geduldig is en het mij graag naar de zin maakt. Carmen werkt als supportagent bij een medisch centrum voor orthopedie. Ik heb haar online ontmoet en het klikte meteen. Ze hielp me bij het maken van een afspraak voor mijn pijnlijke knie.

Terroristische aanslagen. Smeltende ijskappen. Nucleaire treitertaal. De wereld is op drift en er is genoeg om ons zorgen over te maken. Maar over één ding hoor ik niemand, terwijl dit gevaar met grote snelheid op ons afkomt: de scootmobiel.