Artikelen per auteur

Niet opvallen, dat was het motto van Chuck Feeney. En dus woonde hij in een bescheiden huurappartement en ging hij elke dag met het openbaar vervoer naar zijn werk. Alles wat hij bij zich had, was een plastic tasje met daarin de ochtendkrant. Maar vlak voor zijn 65e verjaardag kwam aan zijn rustige leventje een einde.

In tegenstelling tot de meeste mensen ben ik dol op de tandarts. Of beter gezegd: ik ben dol op de wachtkamer. Daar ligt namelijk, verstopt tussen Libelle, Story en Donald Duck, altijd een Quote. Even gluren in het leven van de happy few verandert mijn controlebeurt in een halfjaarlijks hoogtepunt.

Weet u nog dat Lady Di verongelukte? Verdrietige tijd. bij haar huis in London werden een miljoen bossen bloemen gelegd (en als het vanwege het gevaar voor de openbare veiligheid niet verboden was, waren het er nog veel meer geweest).

Precies twintig jaar geleden verschenen Frank Rijkaard en Rudi Voller samen in een reclame voor echte boter. Iedereen begreep de mop direct. De twee voetballers waren elkaar tijdens een WK nogal letterlijk in de haren gevlogen en met deze advertentie werd de vrede definitief getekend.

Toen ik nog campagnes maakte voor KWF Kankerbestrijding, probeerde ik mij altijd zo goed mogelijk in te leven. Ik zocht naar de juiste woorden om de angst van patiënten voelbaar maken, om het verdriet van nabestaanden te beschrijven en om het geduld van onderzoekers over te brengen.

Stel, je wandelt rustig door het bos als ineens de stilte wordt verstoord. Op een open plek tussen de bomen staan een paar mannen luidkeels te ruziën. Steeds meer mensen bemoeien zich ermee en links en rechts vallen er klappen. Sommige mensen storten bloedend op de grond.

Ik ben dol op pay-offs. Nergens werken strategie en copy zo nauw samen als in dat ene korte regeltje bij het logo. Ooit heb ik twee weken zitten
broeden op een pay-off voor het Rode Kruis. Twee volle weken. En het resultaat bestond uit twee woorden. Tja.

Op weg naar mijn werk stap ik uit op station Amsterdam-Zuid. Daar pers ik mij in het gezelschap van duizenden lotgenoten over perron en trap, en door de poortjes. 

Toen ik tien jaar oud was kreeg ik een hondje. Dat gebeurde pas na lang zeuren - mijn ouders hadden het niet zo op huisdieren. Ze waren bang dat zij er na een tijdje zelf voor op zouden draaien. En drie keer daags een ommetje moesten maken. Zover kwam het nooit maar dat had een heel andere oorzaak.

Toen ik nog op de lagere school zat, vroeg een klasgenootje mij: hoe lang is een Chinees? Jarenlang heb ik mijn hoofd gebroken over deze krankzinnige vraag. Hoe kon ik dat nou weten? Hoe kon überhaupt iemand zoiets weten?