Verdieping

Drie weken geleden viel nummer vijf van Vakblad fondsenwerving op de mat. En nu is alweer het volgende nummer klaar. Het lijkt natuurlijk wat snel maar dat komt door de situatie waar we sinds mei zo plotseling in zijn beland.

Jaren geleden maakte ik in Canada voor het eerst kennis met het fenomeen Starbucks. Ik herinner mij die eerste ontmoeting als de dag van gisteren. Dat kwam een beetje door de koffie (extreem groot, extreem duur), een beetje door de huiskamersfeer (fijne fauteuils die structureel bezet waren) en een beetje door het unieke bestelsysteem (twee keer in de rij, waarom ook niet?).

Millennials, ze staan erom bekend andere visies op de omgang met de aarde erop na te houden dan de generaties voor hen. Zelf behoor ik ook tot de millennialgeneratie. Soms heb ik het idee dat er een smet heerst op dat woord; ik houd er dan ook niet echt van om mezelf zo te typeren, maar goed… feit is, ik ben een millennial.

Hanneke Dessing (61 jaar) neemt na vijftien jaar afscheid bij het Diabetes Fonds (DF). Na haar studie medische biologie is ze in de marketing terecht gekomen. Eerst bij een medisch reclamebureau en daarna volgde andere grote bureaus waaronder TBWA waar ze ook partner was.

In fondsenwervingsland woedt een discussie tussen twee stromingen: ‘donor centered fundraising’ versus ‘community centered fundraising’. Volgens het betreffende artikel op de site van Vakblad Fondsenwerving is de ‘donor centered fundraising’ (DCF) de dominante stroming en de ‘community centered fundraising’ (CCF) de criticaster van deze dominante stroming. De discussie is zo verhit geraakt dat denktank Rogare er een discussiepaper over gemaakt heeft. Rogaredirecteur Ian MacQuillin schrijft dat het probleem zich niet makkelijk laat oplossen.

In Vakblad fondsenwerving zetten we de fondsenwervers centraal, met persoonlijke verhalen over wat hen beweegt, waarom ze dit werk doen en hun organisatie kozen. Deze keer: Jessica George, Senior Fondsenwerver bij VluchtelingenWerk: 'Ik kan niet werken voor een bedrijf waar winst maken de enige drijfveer is.'

Afgelopen augustus verscheen er een nieuwsbericht op de website van RTL Nieuws dat ik vrij opvallend vond. Het vermogen van de superrijken groeit zo snel dat ze niet in staat zijn om het weg te geven. De Giving Pledge, het initiatief van een aantal superrijken om een groot deel van hun vermogen terug te schenken aan de maatschappij, dreigt te mislukken als de deelnemende miljardairs niet snel een tandje bijzetten. Zo hard kan het dus gaan met vermogensgroei!

Een kleine groep miljardairs krijgt een steeds luidere stem in de wereld van de filantropie, waarschuwt het Institute of Policy Studies (IPS). Zonder gerichte interventie zullen miljardairs die aan filantropie doen dusdanig veel macht naar zich toe kunnen trekken dat ze op gelijke hoogte komen te staan met overheidsinstanties. In het rapport ‘Gilded Giving 2020’ schetst het IPS de gevaren voor de Amerikaanse markt en zet het de hervormingen op een rijtje waarvan zij geloven dat ze hard nodig zijn.

Wist je dat 0,9 procent van de Nederlanders gelooft dat de aarde plat is? Voor je begint te lachen: dat zijn dus wel 155.520 mensen. Ongeveer het aantal inwoners van Amersfoort, zeg maar. Hoe die mensen erbij komen dat de aarde plat is? Tja, hoe kom ik erbij dat de aarde rond is?

Het kan iedereen overkomen, dakloos worden. Maar wat betekent dat eigenlijk, dakloos of thuisloos zijn? Hoe (over)leef je zo’n periode, wat maak je mee en waar loop je tegenaan? In de Stadswandeling De Verscholen Stad vertellen voormalig dak- en thuislozen hun verhaal aan de hand van plekken in de binnenstad van Den Bosch. Een mooi project van Stichting Loods. Door de stadswandeling ontstaat meer begrip voor deze groep mensen, verdienen de ex-daklozen een zakcentje en wordt er geld bijeengebracht voor projecten voor dak- en thuislozen en minima in Den Bosch.