Berichten over Column

Eind van het jaar ging het hele land weer te biecht. In de kerk die tegenwoordig zieltjes werft per tv-commercial. Of gewoon thuis bij de haard. We worden collectief week. Blikken twee weken lang terug. Denken na over de zin van het leven. Willen na een jaar nemen ook wel eens geven. En goede doelen – wel goed maar niet gek – spelen zich en masse in de kijker. En waarmee?

Wat waren we blij in de 80'er jaren met de opkomst van direct marketing en het medium direct mail. Ik had niet heel veel medestanders in mijn vriendenkring, want die vonden het duur en niet sexy, maar gelukkig was er bij mijn collega’s van the Reader`s Digest en bij veel goede doelen geen enkele twijfel: direct mail were the magic words.

Het is zaterdagmorgen 9.00 uur. Ik lees zojuist in de krant dat er in 2014 veel minder mensen deel zullen nemen aan Alpe d’Huzes. 4000 slechts, tegen 7800 IN 2013. Natuurlijk worden daarbij in het nieuwsbericht de woorden ‘Coen van Veenendaal’ en ‘declaratie twee ton’ gebruikt. Ik voel woede opkomen.

Oh nee, niet weer een betoog over SEPA. Als u als bestuurder van een goed doel van een gokje houdt, kunt u dit overslaan. En als u zich altijd zo goed mogelijk van uw verplichtingen kwijt, en het gaat desondanks een keer verkeerd, dan is er vaak de bestuursaansprakelijkheidsverzekering. Maar wanneer u als bestuurder, wetende dat er bepaalde nieuwe voorschriften zijn, toch tegen die voorschriften in denkt te kunnen handelen, omdat de eventuele door u veroorzaakte schade wel wordt vergoed door de bestuursaansprakelijkheidsverzekering, dan vergist u zich. Dit dacht ik toen ik de nieuwe SEPA-incassocontracten ontving.

Jarenlang had ik een hekel aan verjaardagen. Veel gezellige mensen dicht op elkaar in een te kleine woonkamer? Niks voor mij. Vroeg of laat belandde ik in de tuin of op het balkon, happend naar adem en kijkend op de klok. Wat ook niet hielp, waren de gangbare gespreksonderwerpen: de actuele weersverwachting, de opgroeiende kinderen, de laatste voetbaluitslagen, de nieuwste leaseauto’s. Toevallig allemaal zaken waar ik geen verstand van had.

Ik houd de dingen graag simpel. Juist in een wereld die voortdurend om aandacht schreeuwt, zijn het de gewone dingen die mij raken. Voor de duidelijkheid: met simpel bedoel ik niet ‘stompzinnig’. Ik ben beslist geen fan van barbie-achtige reallifesoaps, spelletjesprogramma’s met derderangs Bekende Nederlanders of ander plat en inwisselbaar vermaak.

Ligt het aan mij of gaat het leven de laatste tijd wel erg snel? Vooral nieuwe trends en hypes vliegen me als hagel om de oren. Een half jaar geleden was daar opeens de harlem shake. Ik begreep het origineel al niet, laat staan de eindeloze reeks inhakers. Maar blijkbaar inspireerde het de rest van de mensheid tot hun eigen fifteen seconds of fame. 

Ik ben benieuwd: bent u de laatste tijd nog donateur geworden van een goed doel? Want om heel eerlijk te zijn, bij mij is het al een tijd behoorlijk stil. De glorietijd voor goede doelen was toen mijn vrouw zwanger was en zij (wij!) alle ondervoede kinderen en bedreigde dieren persoonlijk wilde redden. Maar sindsdien beperkt onze goededadendrang zich (te) vaak tot een plichtmatige duit in de collectezak.

Volgens het onderzoek Geven in Nederland blijkt 2001 een topjaar te zijn geweest voor de filantropie. In dat jaar besteedden de huishoudens 0,55 procent van hun inkomen aan goede doelen. Daarna zijn de giften stelselmatig afgenomen.

Het imago van de goededoelensector is slecht, dat is een inmiddels alom geaccepteerde mening. Het publiek is cynischer geworden ten aanzien van goede doelen de laatste jaren. Maar hoe komt dat? Komt dat door journalisten die vervelende stukjes schrijven? Natuurlijk niet. Het heeft te maken met de emancipatie bij de consument en hoe goede doelen daarop inspelen.