Editorial

Tijdens de voorbereiding van mijn opiniestuk over vijfentwintig jaar Goede Doelen Nederland, elders in dit blad, raakte ik in een terugkijkmodus. In het jaar dat we GDN oprichtten, had ik er zelf net een kwarteeuw op zitten in de non-profitsector.

Een blad maken is iets anders dan een blad lezen. Als je artikelen schrijft, redigeert en corrigeert zou je denken dat de inhoud wel zo'n beetje blijft hangen. Natuurlijk weet je waar de stukken over gaan. Wat er uitspringt blijft je ook wel bij, evenals de context. Maar pas als het blad, een week of twee nadat het naar de drukker is gegaan, op de mat valt en ik de tijd neem om het rustig te lezen, komt de inhoud echt binnen. Ik ken eigenlijk geen collega's die dat anders ervaren.

Begin deze eeuw kwam de podcast op. Het is een samentrekking van ipod en broadcast. Het was de tijd van de iPod, dat handige apparaat van Apple, dat in razend tempo de plaats had ingenomen van de draagbare cd-speler, de discman. Die had op zijn beurt in een stevig tempo de walkman vervangen, de draagbare cassettespeler. Met de iPod kon je via internet gemakkelijk audiobestanden laden en vervolgens afluisteren, waar je je ook bevond. En je kon er nog iets naast doen ook, zoals autorijden of strijken. Ik had verwacht dat de podcast een snelle ontwikkeling zou doormaken.

We hebben we in de loop der jaren vele momenten gekend waarop Vakblad fondsenwerving werd veranderd. Soms ingrijpend, van ‘Funds Magazine’ naar ‘Vakblad Fondsenwerving’ (toen nog met hoofdletter F). Soms geleidelijk bij het verbreden van de redactieformule. We kwamen enkele malen met een ingrijpende nieuwe opmaak. Met het toenemen van de veranderingen om ons heen verhogen we ook het tempo van onze eigen aanpassingen. Pak er maar eens een nummer bij van een jaar of vijf geleden en je ziet zo de verschillen.

We kijken terug op een zeer geslaagde Vakdag Fondsenwerving, de twaalfde. De upgrading van het programma de laatste jaren, met meer sessies met zeer ervaren, buitenlandse sprekers en Nederlandse toppers, heeft deze nationale congresdag voor iedereen in fondsenwerving – veel of weinig ervaring – nog aantrekkelijker gemaakt.

In het vorige nummer, dat eind december op de mat viel, heb ik in mijn stuk ‘Wat brengt 2019’ vooruitgekeken. Dat de ingrijpende ontwikkelingen van de afgelopen jaren doorgaan staat wel vast. Ontwikkelingen zijn er ook bij het Vakblad zelf. Ons team heeft het afgelopen jaar een grote inspanning gepleegd om onze positie als het Vakblad fondsenwerving verder te versterken en onze abonnees nog meer van dienst te kunnen zijn.

Het Centrum voor Filantropische Studies van de Vrije Universiteit brengt vanaf 1995 elke twee jaar een onderzoek uit naar het geefgedrag van huishoudens, individuen, fondsen, bedrijven en goededoelenloterijen. Dat gaat grotendeels over geld, maar ook aan goederen, gesponsorde tijd en expertise, en vrijwilligerswerk wordt aandacht besteed. Het (tot nu toe) laatste rapport verscheen in 2017. Kortgeleden bleek dat de voortgang van het onderzoek al sinds 2015 in gevaar is (zie Kort en Goed in dit nummer).

Met de regelgeving die leidde tot het Bel-me-nietregister waren we niet blij. Al vrij snel was het onmogelijk om mensen op te bellen en om steun te vragen voor (de idealen van) je goede doel. Dat heeft grote invloed gehad op de mogelijkheid om nieuwe gevers te werven. De belofte van de toenmalige staatssecretaris dat goede doelen een uitzonderingspositie zouden krijgen, was zoals zoveel politieke beloften niets waard. De fondsenwervingssector ging niet over tot actie. De goede doelen liepen niet te hoop in Den Haag, laat staan dat ze naar de rechter zijn gegaan. Artikel 7 van de grondwet, met name het derde lid, biedt daarvoor (nog steeds) een sterk en principieel aanknopingspunt.