Columns

Een jaar geleden nam mijn leven een interessante wending. Ik was net vijftig geworden en zat alleen aan de bar van een café zielig te wezen toen er een man naast mij kwam zitten. “Kun je goed luisteren?” vroeg hij. “Als het interessant is,” antwoordde ik. Dat was het.

Vorige maand was ik op een congres over Facebookmarketing. Ik wilde graag weten wat nou het geheim is van een succesvolle socialmediacampagne. En hoe dat voor non-profits nuttig kan zijn. Weliswaar kende ik geen van de sprekers maar hé, ik ben een digital immigrant, dus dat lag natuurlijk aan mij.

Bent u ook zo bang om iets te missen? Dat de volgende hype waar iedereen over praat, volkomen langs u heen gaat? Of dat u net de andere kant op kijkt als het gouden fondsenwervingsei gelegd wordt? Dat lijdt u mogelijk aan FOMO, oftewel ‘fear of missing out’.

Mensen vragen mij weleens waarom ik zo weinig over tekst schrijf. Ik ben tenslotte een copywriter. Nu is een copywriter niet hetzelfde als een tekstschrijver. En een tekstschrijver is niet per se een taalexpert. Toch zijn er een paar dingen waar ik u graag op wil wijzen.

Wij fondsenwervers laten door ons werk zien dat wij betrokken mensen zijn. Bijvoorbeeld betrokken bij onze aarde waarvan we leven en eten en drinken. En we zijn ons ervan bewust dat we voor ons voortbestaan die aarde ook moeten koesteren en verzorgen. Duurzaamheid noemen we dat.

Is het waar dat de tijd sneller gaat als je ouder wordt? In dat geval ben ik beslist bejaard, want 2014 is voorbij gevlogen. Toen het jaar begon sprak ik de hoop uit dat we er fondsenwervend een fantastische tijd van zouden maken. En dat we dit zouden bekronen met een waanzinnig Fondsenwervend-Woord-van-het-Jaar.

De wolven huilen en vanuit de media zou je zo maar de indruk kunnen krijgen dat heel Nederland mee huilt. Schande, dat we er niet van op aan kunnen dat accountants hun werk goed doen, ervoor zorgen dat bedrijven en instellingen correcte cijfers presenteren en gesjoemel en/of fraude aan het licht brengen! Schande, dat besturen van goede doelen uit 'graaiers' bestaan, dat op die manier maar een fractie van de ingezamelde gelden naar het goede doel zelf gaat en schande, dat boekhouders en penningmeesters de kans krijgen er met de kas vandoor te gaan! En zo zijn er nog wel meer geluiden te horen. Maar waar ligt de waarheid?

Begin september liet ik mij verleiden mee te doen aan de Ice Bucket Challenge. Daar heb ik wel even over moeten nadenken. Twijfelde ik aan het geven van steun aan de strijd tegen ALS? Nee, natuurlijk niet. Bij mij in het dorp woont iemand met ALS, dus ik weet wat die rot ziekte aanricht. Ik had er alleen wat moeite mee om mee te lopen met de elkaar uitdagende massa. Want met meer dan 50.000 donaties aan Stichting ALS Nederland met een totale opbrengst van naar schatting €1.000.000,- in enkele weken tijd, mogen we de Ice Bucket Challenge gerust ‘massaal’ noemen. Een mooie meevaller voor een stichting die anders tweehonderd giften per maand ontvangt.

In ons dorp ligt een bruggetje. Het is nuttig voor de dorpelingen. Zo komen ze gemakkelijk waar ze wezen moeten. Jammer is alleen, dat het bruggetje al jaren ligt te roesten. Het is geen belangrijk bruggetje. Daarom krijgt het weinig aandacht. De pilaartjes stuwen het water nauwelijks op. Voor de eigenaar van het kanaal vormt het geen bedreiging. Het goed onderhouden fietspad aan de overkant van het kanaal is van de provincie, het pad naar het bruggetje van de gemeente. En het bruggetje? De meningen zijn verdeeld. Niemand die het nog weet. Wat van iedereen is, is van niemand. Niemand die het onderhoudt, iedereen maakt er gebruik van.

Bart, een wat oudere sportvriend, is nu een jaar met pensioen. Tenminste, hij ontvangt AOW, verder werkt hij in zijn eigen tempo lekker door. Hij heeft altijd mooie verhalen over zijn reizen en over nieuwe projecten.