Columns

Jarenlang had ik een hekel aan verjaardagen. Veel gezellige mensen dicht op elkaar in een te kleine woonkamer? Niks voor mij. Vroeg of laat belandde ik in de tuin of op het balkon, happend naar adem en kijkend op de klok. Wat ook niet hielp, waren de gangbare gespreksonderwerpen: de actuele weersverwachting, de opgroeiende kinderen, de laatste voetbaluitslagen, de nieuwste leaseauto’s. Toevallig allemaal zaken waar ik geen verstand van had.

Ik houd de dingen graag simpel. Juist in een wereld die voortdurend om aandacht schreeuwt, zijn het de gewone dingen die mij raken. Voor de duidelijkheid: met simpel bedoel ik niet ‘stompzinnig’. Ik ben beslist geen fan van barbie-achtige reallifesoaps, spelletjesprogramma’s met derderangs Bekende Nederlanders of ander plat en inwisselbaar vermaak.

Ligt het aan mij of gaat het leven de laatste tijd wel erg snel? Vooral nieuwe trends en hypes vliegen me als hagel om de oren. Een half jaar geleden was daar opeens de harlem shake. Ik begreep het origineel al niet, laat staan de eindeloze reeks inhakers. Maar blijkbaar inspireerde het de rest van de mensheid tot hun eigen fifteen seconds of fame. 

Ik ben benieuwd: bent u de laatste tijd nog donateur geworden van een goed doel? Want om heel eerlijk te zijn, bij mij is het al een tijd behoorlijk stil. De glorietijd voor goede doelen was toen mijn vrouw zwanger was en zij (wij!) alle ondervoede kinderen en bedreigde dieren persoonlijk wilde redden. Maar sindsdien beperkt onze goededadendrang zich (te) vaak tot een plichtmatige duit in de collectezak.

Volgens het onderzoek Geven in Nederland blijkt 2001 een topjaar te zijn geweest voor de filantropie. In dat jaar besteedden de huishoudens 0,55 procent van hun inkomen aan goede doelen. Daarna zijn de giften stelselmatig afgenomen.

Het imago van de goededoelensector is slecht, dat is een inmiddels alom geaccepteerde mening. Het publiek is cynischer geworden ten aanzien van goede doelen de laatste jaren. Maar hoe komt dat? Komt dat door journalisten die vervelende stukjes schrijven? Natuurlijk niet. Het heeft te maken met de emancipatie bij de consument en hoe goede doelen daarop inspelen.

Het is net iets meer dan twee jaar geleden dat er verkiezingen waren en we maken ons al weer op voor nieuwe verkiezingen. Het verschil? Ongeveer dertig miljard. Het kabinet Rutte startte met een bezuinigingspakket van 18 miljard en struikelde over een aanvullend pakket.

Langzaam maar zeker verandert er veel. De nieuwe gever houdt minder van grote, onpersoonlijke organisaties en geeft liever adhoc en versplinterd aan verschillende doelen, acties en projecten. Deze gever is via de traditionele kanalen zoals direct mail en telefoon steeds lastiger te bereiken. Hij wil zelf bepalen wat hij wanneer aan welk doel geeft. Intussen neemt het aantal organisaties dat op de geefeuro uit is toe, nu de overheid zich als subsidiegever aan het terugtrekken is.

Den Haag heeft er zijn handen vol aan: moet Nederland zich nu wel of niet op korte termijn conformeren aan drieprocentsnorm? Hierover zijn de meningen sterk verdeeld. Het blijkt geen eenvoudige discussie. De verkiezingen in september geven vast en zeker meer duidelijkheid over de opinie van de burger. Nu wil ik me hier niet gaan mengen in deze discussie. Maar met een terugtrekkende overheid en druk op de charitatieve sector komt bij mij wel een andere vraag opzetten: willen we op korte termijn accepteren dat goededoelenorganisaties relatief veel overheadkosten en investeringen maken?

Bij veel charitatieve organisaties is het grote belang van een effectieve website, een goed onderhouden emaildatabase en optimale aanwezigheid op social media, zoals Facebook, Hyves en Twitter wel duidelijk. Maar het mobiele medium wordt nog maar nauwelijks ingezet.