Jaargang 22, nummer 4

Hallo Jaap,

Nu je er niet meer bent, realiseer ik me dat ik vrijwel niets van je weet. Geen idee hoe oud je was of waar je woonde. Of je in God geloofde of meer in toeval. Oké, ik overdrijf. Ik ken je zoon, waarover je sprak alsof hij de verbeterde versie van jou was. En het voelt alsof ik je dochter ken, jouw persoonlijke held-van-de-zorg, waar je supertrots op was. Maar verder?

De laatste woorden die Jaap me appte waren ‘Hou me op de hoogte ’met een duim omhoog. Dat was typisch Jaap. Optimistisch en aanmoedigend, als je ergens in geloofde.

Wat doe je met het volgende nummer van Vakblad fondsenwerving wanneer de founder en jarenlange hoofdredacteur plotseling overlijdt? Een vraag waarvan we als redactie eigenlijk niet gedacht hadden dat we er een antwoord op zouden moeten vinden. En eigenlijk weet je ook nooit zeker of je het goede antwoord überhaupt wel zal kunnen vinden.

Mijn vader had een zeer sterk gevoel voor rechtvaardigheid. Of in elk geval dat iedereen zou moeten opstaan voor datgene dat volgens hen onrechtvaardig is. Ook voor diegenen die dat zelf niet kunnen. Nu ik hem toch nog op een hele andere manier leer kennen door de verhalen van collega’s, sectorgenoten, vrienden, en ook door de stukken die hij in het verleden schreef, realiseer ik mij dit eens temeer. Dit moet volgens mij dan ook de rode draad door zijn hele carrière zijn geweest.