Columns

Waarom laten wij fondsenwervers onszelf zo naar beneden halen? Na publicatie van een artikel van Xander van Uffelen in de Volkskrant van 23 september 2019, waarin stond dat steeds meer doelen kampen met teruglopende aantallen vaste donateurs, zie ik in de (social)media typeringen als ‘uitstervend ras’, ‘afnemende loyaliteit’ en ‘crisis in de geefwereld’ langskomen.

Ik ben een fan van het Leger des Heils. Ze vangen daklozen op, zamelen kleding in, delen soep uit. ‘Goed bezig’ denk ik, terwijl ik mijn donatie overmaak. Dierenbescherming. Voedselbank. KNRM. Zelfde verhaal. Allemaal goede doelen met concreet en zichtbaar werk.

Uit de ludieke advertentie op de laatste pagina van het boek 'Elite gezocht' blijkt dat zeker de bestuurders van goede doelen zouden kunnen solliciteren voor de elite: 'Doet dingen zonder er iets voor terug te verlangen. Heeft idealen. Normen die deugen. Zoekt balans tussen publiek en privaat. Kent ook andere waardering dan geld. Vindt sociale cohesie belangrijk.'

Op vakantie is alles anders. Ander bed, ander eten, andere taal, andere cultuur, andere temperatuur. Vaak is anders leuk, maar dat geldt niet voor fooien geven. Dan is anders juist superverwarrend.

September staat voor de deur. En laat dat nou de maand zijn waar ik het hele jaar naar uitkijk! Op 17 september gaat in Utrecht namelijk ’s werelds grootste evenement voor actieve vijftigplussers van start. Dus reken maar dat ik de tickets in huis heb.

Soms zie ik kansen voorbij komen en denk ik: wie grijpt ze? Welk goed doel haalt en vertaalt dit idee met succes naar Nederland?

Vol verwachting klopte mijn hart: ik mocht stemmen voor de Provinciale Staten! Moest ik trouw blijven aan de partij die mij op landelijk en Europees niveau vertegenwoordigt? Of kon ik beter een club kiezen die mijn belangen dicht bij huis behartigt? Spannend hoor!

Niet opvallen, dat was het motto van Chuck Feeney. En dus woonde hij in een bescheiden huurappartement en ging hij elke dag met het openbaar vervoer naar zijn werk. Alles wat hij bij zich had, was een plastic tasje met daarin de ochtendkrant. Maar vlak voor zijn 65e verjaardag kwam aan zijn rustige leventje een einde.