Jaargang 21, nummer 1

De oprichting van een stichting was lang de voor de hand liggende stap om een maatschappelijk probleem aan te pakken. Isa Hoes en Medina Schuurman kozen voor de social enterprise I’M en staan nu voor de zelfgekozen opdracht er een succes van te maken met als doel de overgang binnen drie jaar landelijk op de kaart te zetten.

Er worden nog altijd veel anbi's opgericht. Met veel enthousiasme en energie richten de oprichters zich op doelstelling en fondsenwerving. In heel wat gevallen lukt dat maar matig en is er zeker geen sprake van voorspoedige groei. Dat is logisch. Fondsenwerving is een vak en ze zijn bepaald niet de enige die uit zijn op de gunst van de gever. Zo'n anbi kan het met een omzet van enkele tienduizenden euro's per jaar of zelfs meer lang uitzingen. Toch blijft de bijdrage aan het maatschappelijk welzijn dan beperkt. Soms bekruipt ons bij de redactie het gevoel dat ze beter aansluiting hadden kunnen zoeken bij een bestaande organisatie, die bewezen heeft iets tot stand te kunnen brengen.

Als ik aan Davos denk, denk ik aan schaatsen. Aan de titanenstrijd tussen Ard en Keesie en hoe we met het hele gezin naar vage zwart-witbeelden keken en rondetijden invulden. De Zwitserse stad was vorige maand weer in het nieuws. Niet vanwege het schaatsen, maar vanwege het Wereld Economisch Forum (WEF), een non-profitclub die van de wereld een betere plek wil maken.

Erkende goede doelen publiceren sinds 1 maart 2019 op hun websites elk hun CBF Erkenningspaspoort, met een aantal kerngegevens waarmee de donateurs en andere belangstellenden snel inzicht kunnen krijgen in missie, activiteiten, inkomsten en bestedingen. Het publiceren van zo’n paspoort is vanaf die datum verplicht voor alle CBF-erkende fondsenwervende instellingen. Het Erkenningspaspoort is een initiatief van het CBF.